Εάν δεν πιστεύετε στην υπερθέρμανση του πλανήτη, παρακαλώ όπως γυρίσετε σελίδα∙ το άρθρο αυτό δεν σας αφορά. Αν όμως συμφωνείτε ότι απαιτούνται άμεσες δράσεις για τη σωτηρία της Γης μας, αναλογιστείτε, εσείς τi κάνατε γι’ αυτό σήμερα;
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι οι περισσότεροι από εμάς (προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις) αρεσκόμαστε να «κοροϊδεύουμε» τον εαυτό μας -και τους άλλους- ότι έχουμε βαθιά περιβαλλοντική συνείδηση – π.χ. α) αγόρασα ηλεκτρικό αυτοκίνητο χωρίς όμως να λάβω υπ’ όψιν αν ο ηλεκτρισμός που καταναλώνεται είναι από πράσινες πηγές ενέργειας και το πόσο ενεργοβόρα είναι στην πραγματικότητα η παραγωγή ενός τέτοιου αυτοκινήτου (και τα χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσω για να έχω θετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα) και β) χρησιμοποιώ τους μπλε κάδους ανακύκλωσης, αλλά έχω μελετήσει σε ποια μορφή πρέπει να πετιούνται τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα;
Σε μια πρόσφατη μελέτη στην Ε.Ε. με το ερώτημα «Θα δεχόσασταν να πληρώσετε αυξημένη τιμή στο αεροπορικό σας εισιτήριο ώστε το ταξίδι σας να είναι περιβαλλοντικά βιώσιμο;» μόλις το 1/3 των ερωτηθέντων απάντησε θετικά… χωρίς καν να τους έχουν πει αν το αυξημένο κόστος θα ήταν €1, €10 η €100! Και αυτό, σε μια από τις πιο ευαισθητοποιημένες περιοχές του πλανήτη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίστοιχα, θα ήσασταν διατεθειμένοι να αποχωρισθείτε το ζουμερό σας burger ή το filet mignon, εφόσον μαθαίνατε ότι στην κτηνοτροφία (κυρίως στα βοδινά λόγω την έκκρισης μεθανίου) οφείλεται ποσοστό κάπου μεταξύ 11%-17% των συνολικών περιβαλλοντικών ρύπων; Και αλήθεια, πόσες καθημερινές συνήθειές σας αλλάξατε για να γίνετε πιο περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένοι; Αφήσατε το Ι.Χ. στο σπίτι και χρησιμοποιήσατε συγκοινωνία, ή τουλάχιστον συμμετέχετε σε πρόγραμμα car-pooling;
Ο καθένας με την συνείδηση του! Όμως, η αλήθεια είναι ότι είμαστε ως κοινωνία πολύ μακριά από τον ειλικρινή διάλογο. Η άνοδος του λαϊκισμού παγκοσμίως δείχνει την απογοήτευση από τους σημερινούς «συστημικούς» πολιτικούς, οι οποίοι αδυνατούν να επιλύσουν τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, όπως επίσης οι πιο πολλοί από εμάς δεν είμαστε έτοιμοι να αντικρίσουμε την αλήθεια – ενώ πρόκειται για απλά μαθηματικά: μπορεί η Ευρώπη να διατηρήσει την πολύ υψηλή (σε σχέση π.χ. με τις ασιατικές χώρες) κοινωνική πρόνοια όταν ο πληθυσμός της γερνάει ταχύτατα; ζητήθηκε από τους Γάλλους να ανεβάσουν το όριο συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια, από τα 62 στα 64, με τα γνωστά αποτελέσματα!– (Στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως το όριο είναι τα 67 έτη).
Αντίστοιχα, τη δημόσια συζήτηση, κυρίως στην Ευρώπη, χαρακτηρίζουν τα ευχολόγια, ενώ στην πραγματικότητα λίγοι πολιτικοί μιλούν ειλικρινά για τις απαιτούμενες θυσίες, αλλά και το συνεπαγόμενο χρηματικό κόστος και, βεβαίως, «αδυνατούν» να προωθήσουν ρεαλιστικές λύσεις λόγω πολιτικού κόστους. Το πολύ «μαστίγιο» το οποίο εφαρμόζεται με περιοριστικές πολιτικές ώστε να ωθήσουν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να «συμμορφωθούν» και να ενστερνιστούν το δόγμα ESG έχει μεν ορισμένα απτά και γρήγορα αποτελέσματα, τα οποία όμως είναι επιφανειακά και δημιουργούν μακροπρόθεσμα προβλήματα, όπως, λόγου χάριν, φυγή ιδιωτικών κεφαλαίων σε υποδομές με τα γνωστά μελλοντικά αποτελέσματα. Οι μεγάλες εταιρείες ενσωματώνουν συστήματα διακυβέρνησης ESG, πόσες όμως πραγματικά πιστεύουν σε αυτήν ή απλώς εφαρμόζουν τακτικές «Green-washing / Green-sheen»; Η υπόθεση θέλει και «καρότο» -υπό την μορφή επιδοτήσεων, συν-επενδύσεων ιδιωτικού-δημοσίου τομέα αλλά και «έξυπνων λύσεων» με μόχλευση των μη άυλων στοιχείων του κράτους (π.χ. δυνατό ρυθμιστικό πλαίσιο για ιδιωτικές αναδασώσεις με παροχή γης από το κρατικό χαρτοφυλάκιο και ξεκάθαρη μεθοδολογία για απόκτηση πράσινων πιστοποιητικών κ.λπ.).
Όλοι (ελπίζω) συμφωνούμε ότι οι βιώσιμες / «πράσινες» πηγές ενέργειας είναι μονόδρομος – εκεί όπου θα διαφωνήσουμε, όμως, είναι το πότε θα μπορέσουμε να έχουμε ένα πραγματικό φιλικό προς το περιβάλλον ενεργειακό σύστημα – μπορεί στη Δύση να πιστεύουμε ότι τρέχουμε με γρήγορους ρυθμούς, αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι «ακολουθεί» και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Χωρίς την χρηματική και τεχνολογική βοήθεια στις «μη αναπτυγμένες» χώρες, το στοίχημα είναι χαμένο, ενώ, παράλληλα, και οι οικονομίες της Δύσης βρίσκονται σε ύφεση και το θέμα της τεχνολογίας «σκοντάφτει» σε γεωπολιτικά ζητήματα.
Για να προσπαθήσουμε να καλύψουμε τα κενά, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε θέματα που μέχρι τώρα ήταν «ταμπού». Είμαστε βέβαιοι ότι το μείγμα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, μπαταριών κ.α. θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη στα στενά χρονικά περιθώρια που μας απομένουν; Μήπως πρέπει να εξετάσουμε την χρήση πυρηνικής ενέργειας, αν το ύψος των κεφαλαίων που κατευθύνονται στην πυρηνική σύντηξη είναι αρκετά κ.λπ.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα της ειλικρίνειας, των αποφάσεων, αλλά και των δύσκολων προσαρμογών στην καθημερινότητά μας. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Ριχάρδος Λαμπίρης, Πρόεδρος, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών: “Κλιματική Αλλαγή: Είμαστε έτοιμοι για πραγματικές θυσίες; ” | Date: 02/01/2024 © Energizing Greece Magazine | 3rd Edition March 2024 |
